Etiket: Semih Alkan

Zaman döngüseldir, bedenler çürür ama yeniden doğar toplumsal roller yıkılır ama yeniden kurulur. Blue Velvet de benzer biçimde kasabanın huzuru yeniden sağlanır gibi görünse de izleyiciye derin bir rahatsızlık duygusu bırakır. Çünkü gerçekliğin grotesk –çarpık yüzü bir kez görülmüştür ve artık hiçbir şey eskisi gibi değildir.

İnsan hakikate ancak rüyaların labirentinde mi ulaşabilir? Belki de cevap mavinin içinde eriyen o son ışıkta saklıdır.

Tarihi olan dönüştürülerek pastoral olana nostaljik bir özlem olarak stilize ediliyor, bu da şu ana fikri önceliyor;  endüstriyel kapitalizm insanlık dışıdır.

Film sezgisel olmaya çalışırken sezgiyi eleştirip dünyanın fiziksel gerçekliğini reddederek maddeyi kutsuyor. Eraserhead’in final sahnesi, Henry’nin deliliği mi, yoksa transandantal meditasyon ardından manevi bir yükseliş sonrası saf ışığa kavuşması mıdır?